Bir zamanlar romantizm, zihnin dehlizlerinden fışkıran deli bir nehir misali, çağlayarak akardı. Her zerresi özenle ilmik ilmik dokunmuş bir atkının, bir kazağın sıcaklığında gizli; gecenin derin suskunluğunda fısıldanan kadife şiirlerde, sabahlara dek uykusuz bırakan, mürekkebi kurumamış mektupların satırlarında soluklanırdı.
İki kahve fincanının yan yana duruşundaki o ahenk, gözlerin rengini tarif etmeye kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlarda, sessizliğin ta içine işlenmiş bir “seni seviyorum”du; dile gelmese de varlığıyla bütün boşlukları dolduran bir varoluş şarkısıydı. O, bir tebessümün ardına saklanmış, bir dokunuşla kalbin derinliklerin de , gözlerdeki ışıltıyla yansıyan bir büyülü histi.
Şimdiyse romantizm, modern zamanın acımasız dişlileri arasında öğütülmüş, adeta hazır paketlere tıkıştırılmış, seri üretimin soğuk yüzüyle tanışmış bir tüketim çılgınlığına dönüştü. Market raflarından alelade alınmış sıradan çikolatalar, tek tip buketlerin bayat kokusu, lüks restoranların soğuk ihtişamında yutulan pahalı lokmalar… Hepsi de yalnızca sosyal medya vitrinlerinde “gösteriş” uğruna kurgulanmış sahte karelerin birer dekoru. Oysa gerçek romantizm, asla bir “gösteriş”ten ibaret değildi; o, ruhun en saf, en içten “iç döküşüydü.”
Sevdiğinin kirpiğine takılıp kalan kısacık bir bakışın, el yazısıyla alelacele karalanmış küçük bir notun samimiyetinin, rüzgârda savrulurken ansızın yakalanan bir tebessümün yakıcı sıcaklığının ta kendisiydi.
Belki de insanoğlunun en büyük yanılgısı, romantizmin parayla, pulla, ölçülebilir değerlerle tartılabileceğini sanmak oldu. Hâlbuki o, dökülen emekte, uykusuz gecelerde yüreği kavuran özlemde, beklenmedik küçük sürprizlerin ince ruhunda saklıydı.
Sevdiğin bir kitabın sayfaları arasına usulca bırakılmış kurumuş bir çiçeğin kırılganlığı, sabah uyandığında yastığının altında bulduğun birkaç samimi satırın sıcaklığı, yağmurlu bir günde ansızın kapında beliriveren bir silüetin varlığı… Romantizm, “ben seni düşünüyorum” demenin, bunu iliklerine kadar hissettirmenin binbir narin yoluydu; her biri, karşındakinin ruhuna işleyen, derin bir anlam taşıyan birer fısıltıydı.
Bugün, modern dünyanın gürültüsü içinde çoğu insan için romantizm, pahalı hediyeler ve gösterişli jestlerden ibaret bir yanılsamadan farksız. Ne var ki, hâlâ bir yerlerde, kalabalıkların arasından sıyrılıp, sevdiğinin gözlerinin içine bakıp, tüm kalbiyle “Seni anlıyorum” diyebilen birileri varsa, işte o an, romantizm ölmemiş demektir. Çünkü gerçek romantizm, asla satın alınamaz, metalaştırılamaz; o ancak ruhun derinliklerinde hissedilir, yaşamın her anında soluklanır ve en önemlisi, karşılıklı olarak yürekten paylaşılır. Bu, bir ruhun diğerine uzanan elidir, karşılıksız bir verişin en saf hali, bir gönlün diğerine açılan kapısıdır.
“En romantik şey, birinin senin için düşündüğünü bilmektir.”
Ve işte asıl kaybettiğimiz de tam olarak bu: Düşünmek. Karşımızdakinin varlığını hissetmek, onun için bir şeyler yaratmak, küçük detaylarda büyük anlamlar bulmak…
Bu düşünsel kayıp, romantizmi bir gösteri objesine, samimiyetsiz bir sosyal medya görseline dönüştürdü. Oysa kalpten gelen bir düşünce, en pahalı hediyeden bile daha kıymetlidir. Romantizmin ruhunu yeniden yakalayabilmek için belki de yeniden düşünmeye, hissetmeye ve en önemlisi, içtenlikle paylaşmaya ihtiyacımız var.
