Hindistan’da neredeyse her yeni doğan bebeğin alnında görülen minik siyah bir nokta, ilk bakışta estetik bir süsleme gibi algılanabilir. Oysa durum bildiğimizin ötesinde. Bu siyah leke sadece güzellik işareti değil ayrıca köklü bir inancın ve kadim bir geleneğin sevgi bağını temsil ediyor.
Hint kültüründe ‘Kala Tika’ ya da diğer adıyla ‘Nazar ka Tika’ olarak bilinen bu uygulama merak konusu alanlarından biri. Aile büyüklerinin bebeğin alnına sürdüğü bu siyah nokta, kötü enerjilere ve nazara karşı koruyucu bir kalkan görevi görüyor.
NAZARDAN KORUYORLAR
Kadim öğretilere göre, saf ve güzel olan her şey istemeden de olsa kıskanç bakışlara hedef olabilir. Bebeklerin taşıdığı masumiyet ve enerjinin, çevreden gelen negatif etkilerden zarar görmemesi için alınlarına bu siyah işaret sürülüyor.
SİYAH NOKTAYLA GÜÇLÜ TEMENNİ
Tika, çoğunlukla ev yapımı kajal yani sürme, kömür tozu, göz kalemi ya da is karışımıyla hazırlanıyor. Alnın yanı sıra kulağın arkası, el ayaları ya da ayaklara da bu nokta yerleştirilebiliyor. Uygulamanın yeri değişse de taşıdığı anlam sabit: Bebeği korumak. Aileler bu siyah nokta aracılığıyla, güçlü bir temenni de bulunuyor.
‘Sana hiçbir şey olmasın’
HEM SAĞLIĞINI HEM RUHUNU KORUYOR
Uygulamanın bazı versiyonlarında, antimikrobiyal özellikleriyle bilinen ghee yani sade yağ veya kafur ile karıştırılmış kajal kullanılarak hem koruma sağlanıyor hem de bebeğin göz sağlığı destekleniyor. Bazı bölgelerde ise bu gelenek, Vedik astrolojisiyle şekillenerek enerji dengesine katkı sunma amacı da taşıyor.
BEBEĞİN AURASINI KORUYOR
Ayurvedik gelenek ve Vedik öğretiler, bebeklerin dünyaya geldiklerinde oldukça güçlü ve saf enerjilere sahip olduklarını fakat çevresel etkilere karşı hassas olduklarını savunur. Kala Tika, bu hassasiyeti dengelemek için ritüelistik bir dokunuş olarak görülür. Nokta, fiziksel ya da ruhsal bir teması olmaksızın, olumsuz titreşimleri kendine çekerek bebeğin aurasını koruduğu düşünülen bir tür enerjetik filtre görevi görür.
Teknoloji çağında yaşıyor olsak da “Kala Tika” gibi eski uygulamalar aile büyüklerinin ellerinden çocuklara taşınan sevgi dolu miraslardan biri olarak görülüyor. Hintliler için bu yalnızca bir kültürel alışkanlık değil aynı zamanda sessiz bir dua anlamına da geliyor.
